ვრავლოვი აუცილებლად იპოვიდა გამოსავალს.
რადგანაც ვრავლოვი ყოველთვის პოულობს გამოსავალს.
თუ უნდა.
რატომ უნდა ვიპოვო გამოსავალი? გაიფიქრა ვრავლოვმა. გამოსავლის გარეშე ხომ – უფრო საინტერესოა.
ყაჩაღებმა გაკოჭეს ბიანა და ჩატენეს ტომარაში.
როდესაც ის შეიპყრეს, ბიანამ გაკვირვებისგან წამოიკივლა; და სანამ მას ხელ-ფეხს უკოჭავდნენ ყაჩაღებს ეწინააღმდეგებოდა:
„ რას სჩადით“ და როცა ის ბოლოსდაბოლოს ჩატენეს ტომარაში აღმოხდა: „თქვენ სულ გაგიჟდით!“
ვრავლოვს რომ დაენახა , რომ ბიანა მართლაც შეშინებულია - აუცილებლად ჩაერეოდა. რადგანაც ის გულჩვილი ადამიანია და ყოველთვის ეხმარება გასაჭირში მყოფთ. თუმცა ამჯერად მას არ მოეჩვენა, რომ ბიანა განსაკუთრებით იტანჯებოდა ასეთი მოპყრობის გამო. წინააღმდეგ შემთხვევაში ბიანა უფრო ხმამაღლა იყვირებდა, ყაჩაღების მოგერიებას ეცდებოდა და თავისი გრძელი ფრჩხილებით სახეებს დაუკაწრავდა მათ. ვრავლოვს გაახსენდა თუ რა გამეტებით უკაწრავდა იგი ათი წლის წინ სახეებს ყველას, ვინც კი თვალში არ მოუვიდოდა. მიუხედავად იმისა, რომ მაშინ ასეთი გრძელი ფრჩხილები არ ჰქონდა. თუმცა ვრავლოვისთვის, მას არასოდეს დაუკაწრავს სახე. რადგან ვრავლოვი იმ დროისთვის უკვე 26 წლის იყო, და ბიანასთვის, რომელიც იყო მხოლოდ 8 წლის, ის განეკუთვნებოდა პატივსაცემ ადამიანთა რიცხვს, რომელთა დაკაწრვაც აკრძალულია. სამაგიეროდ ბიანას არაერთხელ მიუმაგრებია ცარიელი ქილები მისი მანქანისთვის, და ვრავლოვს დღემდე ახსოვს, თუ როგორ გრუხუნებდა ეს ყველაფერი. მისთვის, ათი წლის წინ, ის იყო უბრალოდ გაუზრდელი, თავხედი მეზობლის გოგონა, რომელსაც ვრავლოვი მთელი სულითა და გულით წყევლა-კრულვას უგზავნიდა.
მაგრამ ეს იყო მაშინ.
როდესაც ყაჩაღები ტენიდნენ ბიანას ტომარაში, მას კაბა აეწია, და ვრავლოვმა შეამჩნია რომ მას საოცრად ლამაზი ფეხები ჰქონდა. რამაც მასზე უდიდესი შთაბეჭდილება მოახდინა. შთაბეჭდილება, რომელმაც თითქმის მთლიანად გადაფარა მოგონებები ფხაჭნია და ქილების მიმმაგრებელ მეზობლის გოგონაზე.
სანამ ბიანას კოჭავდნენ და ტენიდნენ ტომარაში, ერთ პატარა და ჩამომხმარ ყაჩაღს ხელში დიდი დანა ეკავა, რომლის წვერიც ვრავლოვის მუცლისკენ იყო მიმართული. მართლაც სასაცილოდ გამოიყურებოდა, თუ როგორ იდგა იგი გაბღენძილი, და ეგონა თითქოს თავისი დანით საფრთხეს უქმნიდა ვრავლოვს. ვრავლოვი კი თვლიდა, რომ იგი იოლად შეძლებდა ყაჩაღისთვის დანის წართმევას და თანამზრახველებთან ერთად მის გაუვნებელყოფას. იგი აღმოსავლური ორთაბრძოლის ხელოვნებას ფლობდა , და მისთვის სახალისო იყო იმის წარმოდგენა, თუ რა ილეთებით შეძლებდა ვითარების თავის სასარგებლოდ შემოტრიალებას. რადგანაც ეს ყაჩაღები ძალიან მოუხერხებლები იყვნენ.
მაგრამ სასურველი იყო თუ არა ასეთი შემოტრიალება - ამაში ის დარწმუნებული არ იყო. და არ გამორიცხავდა, რომ ჩარევით ის ხელს შეუშლიდა მოვლენების საკმაოდ საინტერესო მიმართულებით განვითარებას. ფეხები ხომ - უღმერთოდ ლამაზი ჰქონდა... თვითონ ბიანა, როგორც ჩანდა ამ ყველაფრის წინააღმდეგი არ იყო. ამიტომ ვრავლოვმა გადაწყვიტა რაც შეიძლება დიდხანს არ ჩარეულიყო, ან - საერთოდ არ ჩარეულიყო. რადგანაც ყაჩაღები იმდენად გამოუცდელები და მოუხერხებლები იყვნენ, რომ ის ვითარებას სრულად ფლობდა.
ორ ძალიან დაბალ და მსუქან ყაჩაღს, რომლებიც ტყუპებივით ჰგავდნენ ერთმანეთს, ტომრის ყელი ეკავათ, ხოლო მესამე - ძალიან გრძელი და გამხდარი დიდი თოკის მეშვეობით ტომარას თავს უკრავდა. როდესაც ყველაფერი მზად იყო - უეცრად ტომრიდან ბიანას ხმა გაისმა:
„რატომ არ ამიკარით პირი?“
ვრავლოვს კვლავ გაახსენდა მეზობლის თავხედი გოგონა, რომელიც მანქანას ქილებს აბამდა. მაგრამ უეცრად მას იგი მოეწონა.
რაგდანაც ყაჩაღები სდუმდნენ, ვრავლოვმა იკითხა:
„რატომ გინდა რომ პირი აგიკრან?“
„რომ არ ვიყვირო“ უპასუხა ბიანამ.
„თუ არ გინდა რომ იყვირო, უბრალოდ ნუ იყვირებ“ ურჩია ვრავლოვმა.
„სულელო!“ გაისმა ტომრიდან. „შენ ისევ ისეთი რეგვენი ხარ, როგორც მაშინ, როდესაც შენს მანქანას ქილებს ვაბამდი“
„რა შუაშია აქ ცარიელი ქილები?“ ვერ გაიგო ვრავლოვმა.
„ქილები არაფერ შუაშია...“ უპასუხა ბიანამ.
„ მაგრამ შენ კი წყალწაღებული რეგვენი ხარ“.
„ ეს ხომ წინდაუხედაობაა გაიტაცო ვინმე ტომრით ისე, რომ წინასწარ პირი არ აუხვიო. მითუმეტეს, თუ ის ისეთი ჭირვეული არსებაა, როგორიც მე“.
„ჭირვეული რომ ხარ, ამას წყალი არ გაუვა“ დაადასტურა ვრავლოვმა.
„წარმოიდგინე, მათ არხეინად მივყავარ ტომრით ქუჩაში, და უცებ მე დავიყვირე...“
„ხო, ამას მართლაც უსიამოვნებები მოყვებოდა“ დაეთანხმა ვრავლოვი.
„სწორედაც რომ...“ თქვა ბიანამ.
დანიანი ყაჩაღი მოუტრიალდა თავის ამხანაგებს - „აუკარით პირი, თორემ დავიღუპებით“ .
უყურადღებო ყაჩაღის გაუვნებელყოფა ვრავლოვს ახლა უკვე ყოველგვარი აღმოსავლური ორთაბრძოლის გარეშე შეეძლო.
მაგრამ ის აუღელვებლად იდგა თავის ადგილზე და თქვა: „არ დაგავიწყდეს ჩემი გაკონტროლება“.
ყაჩაღი დაუბრუნდა თავის ამოცანას, და ორივე ხელით ჩაებღაუჭა დანის ტარს.
„გახსენით ტომარა და აუკარით პირი“ ბრძანა მან პირქუშად.
„არა და რა მოხდენილი კვანძები გავაკეთე“ შეეწინააღმდეგა თოკიანი.
„ტომარა უნდა გავხსნათ“ დაიჟინა დაბალმა მსუქანმა ყაჩაღმა. „თუ გინდა, რომ გზაში უეცრად იყვიროს?“
„ეს, ბუნებრივია, არანაირად არ მინდა“ უპასუხა თოკიანმა. „მაგრამ, მე ისეთი მოხდენილი და მყარი კვანძები გავაკეთე, რომ ისინი უკვე აღარ იხსნება...“
„უბრალოდ რომ გადავჭრათ თოკი?“ ურჩია ვრავლოვმა.
„შენი საქმე არაა“ შეუბღვირა დანიანმა.
„ტომარაში ბოლოს და ბოლოს ხომ ჩემი ნაცნობია...“ თავი იმართლა ვრავლოვმა.
„მერე რა?“
„ბოლოს და ბოლოს შემიკრავთ თუ არა პირს?“ კვლავ გაისმა ტომრიდან.
„ტომარას ვერ ხსნიან“ უპასუხა ვრავლოვმა.
„მაშინ გადაჭრან თოკი და მერე ახალი აიღონ“ ურჩია ბიანამ.
„მეტი თოკი აღარ გვაქვს“ გულდაწყვეტით თქვა ტომრის შემკვრელმა ყაჩაღმა.
„მაშინ უბრალოდ აიღეთ ის თოკები, რითიც გამკოჭეთ...“
„თუ არ გაგკოჭავთ ჩვარს გამოიღებ პირიდან ან რამეს უარესს ჩაიდენ“ ხელაქნევით ჩაილაპარაკა მსუქანმა.
„თუ ჩემს ჩულქებს გავიხდი, თქვენ შეძლებთ მათი საშუალებით შემკრათ“, თქვა ბიანამ. „ჩულქები გამოდგება; და პირსაც ჩულქებით ამიკრავთ“. „კარგად ერკვევი“ გაიოცა ვრავლოვმა.
„შენ ნუ ერევი“ გაისმა ტომრიდან.
„ჩვენ გავხსნით ტომარას“ მტკიცედ თქვა თოკიანმა. „ვინმეს დანა ხომ არ გაქვთ?“.
ყაჩაღებმა ჯიბეებში დაიწყეს ქექვა, და ერთი მეორეს მიყოლებით აქნევდნენ თავს. „ჩემი დანა კი მე მჭირდება. ვერ მოგცემთ“ თქვა იმ ყაჩაღმა, რომელსაც ეგონა რომ ვრავლოვს აკონტროლებდა.
„ჩემი დანა აიღეთ“ თქვა ვრავლოვმა. სწრაფად ამოიღო ჯიბიდან თავისი შვეიცარული ჯაყვა და გადაუგდო იმ ყაჩაღს, რომელმაც ტომარა შეკრა.
„მადლობა“ უპასუხა ყაჩაღმა. მან გადაჭრა თოკი, და მალე ბიანა კვლავ თავისუფალი იყო.
ყაჩაღებმა ხელ-ფეხი გაუხსნეს. ის ოდნავ ისრესდა მაჯას, და უეცრად, სიმორცხვის გარეშე, აიწია კაბა, გაიხსნა რეზინის სამაგრები, და კეკლუცად და მოხერხებულად გაიძრო ჩულქები. შემდეგ ყოველგვარი წინააღმდეგობის გაწევის გარეშე მისცა ყაჩაღებს მისი კვლავ შეკვრის ნება. ფეხები შეუკრეს თოკით, ხელები - ჩულქით, ხოლო მეორე ჩულქის დახმარებით პირი აუკრეს. ვრავლოვმა შენიშნა, რომ ამ ყაჩაღებს არანაირი წარმოდგენა არ ჰქონდათ, თუ როგორ უნდა აუკრან ადამიანს პირი. და რომ თავზე შემოხვეული ჩულქი ვერანაირად ვერ შეუშლიდა მას ყვირილში ხელს.
მაგრამ რადგან თავად ბიანა არ ეწინააღმდეგებოდა, ის არც ერეოდა.
მათ ისევ ჩატენეს ბიანა ტომარაში, ხოლო ყაჩაღმა, რომელსაც ასე მოხერხებულად შეეძლო კვანძების შეკვრა, ტომარას თავი მოუკრა.
„ამას რა ვუყოთ?“ იკითხა გამხდარმა დანიანმა ყაჩაღმა, და ხელი გაიშვირა ვრავლოვისკენ.
„თუ გსურთ, ტომარას მე წამოვიღებ“ შესთავაზა ვრავლოვმა „ვფიქრობ რომ თქვენზე ძლიერი ვარ“.
ყაჩაღები უარზე არ იყვნენ. ვრავლოვმა წამოიკიდა ტომარა მხრებზე; და მალე ის, ყაჩაღებთან ერთად, თვალს მიეფარა.
ხოლო რა მოხდა შემდგომ, და საერთოდ რას ნიშნავს ეს ყველაფერი - არ ვიცით. ძალიან უცნაურია...
რაიმონდ ცოლერი
თარგმანი ელენე ნანიტაშვილი
